Novo premio de podcast Xosé Mosquera para alumnado do IES de Foz!

O 1º Premio de Podcast da 2º edición dos premios Xosé Mosquera, O vello cos contos, recaeu de novo nun grupo de alumnas e alumnos do IES de Foz. Andrea Rodríguez, Bruno Rodríguez, Betty Martínez, Carlos Iglesias, Miguel Río, Francisco Sánchez e Héctor Portela presentaron ao concurso un podcast baseado nun conto tradicional galego, a lenda da Casa da Moura, modificado mediante a inserción de refráns.

Na edición engadiuse o tema musical de Kevin MacLeod, Pippin the Hunchback (con licenza creativecommons).

A gravación levouse a cabo durante o curso pasado, no contexto do club de lectura do IES de Foz. O confinamiento impediu que outro grupo do club ( Helen Aragón, Xoel Díaz, Jacobo Gayoso, Nerea Fernández, Hussam El Khiari) finalizara a gravación do seu podcast e puidera optar tamén a este premio. Compartiremos a recompensa con todos eles.

Aquí vos deixamos a ligazón para que escoitedes o podcast premiado 😉

https://drive.google.com/file/d/1Zs_4-1CnHjS4mnn3jmZnLD5hYq1jlJUX/view?usp=sharing

Texto do podcast:

Era un pobre que ía á mañá cedo para a feira do 12, e ó pasar pola Casa da Moura saíulle un mouro e preguntoulle:

– E logo para onde vai?

– Voulle para a feira mercar uns porquiños.

(Un porco é unha botica)

– E ten moito diñeiro para os mercar?

– Ai, señor, eu diñeiro téñolle pouquiño.

(Labrador sen horta, fame á porta)

– Ben, pois vas á feira e mercas dous porcos dos mellores que haxa, e esperádesme alí ti e mais os que chos venden. E despois vou eu e págollelos.

(Para ruín feira, corda baleira)

E pasou todo segundo dixera, e o mouro quedouse cun porco e o home con outro. E entón o mouro díxolle ó home:

– Mira, todas as mañás cedo tráeme aquí medio neto de leite. Ti non chames por ninguén. Déixamo neste sitio sinalado que xa terás nel un peso todos os días. E así segues sempre. E ten tino de non dicir nada a ninguén, que estas cousas non se poden dicir.

E por moito tempo o home levou o leite e colleu os cartos. Mais a súa muller sempre lle andaba dicindo:

– De onde che veñen os cartos? Porque antes non tiñamos case ningúns e agora temos moitos. Ti tes que ter unha amiga que chos dá.

E o home contestáballe:

– Non, muller, non. Ti come e bebe e a min déixame, que eu non teño amiga ningunha.

E ela volvía porfiar:

-Pois ti tesmo que dicir, que dalgún lado che veñen.

(Ó que moito queira saber, dáselle o cu a lamber)

E tanto porfiou e tanto fixo que rematou por llo dicir.

(Muller que sabe latín non serve para min)

Veu para o outro día á mañá, e o home foi co leite, mais ó chegar ó sitio sinalado, en vez dos cartos atopou un corno cun letreiro que dicía:

Falaches, corneaches.